27 Aralık 2010 Pazartesi

Avanoslu bir Vadinin ettiği


Maviyle yeşilin birleştiği yerde,söz konusu mavi her zaman tuzlu olmayabilir.Yeşil de öyle karadenizli,çoşkun tonlarda çalmayabilir.Bu şehir anadolunun temelinin yattığı nevşehir olabilir.

Gökyüzünün mavisi,beyaz bulutların süsü,dağın soluk yeşilliği ardında geziniyordu.Şehir manzarayı sahiplenmiş,köy ferahlığında duruyordu.
Evlerin çoğu dağa yaslanmış,manzarayı besliyordu.Böyle dağa yaslanmış şehirlerde,insan nasıl sever diye düşündüm:

Bozkırın ağır yelleri inadına çatlatmaz mıydı sevdiceğin dudağını?
Ayan beyan değil de,soğuğu bahane bilen eller,erkeğinin cebinde saklanmaz mıydı?
Çam ağaçlarının arasındaki tahta değirmen,böylesine sempatik kılarken şehri,birilerini sevmeye sebep olmaz mıydı?
Hele bu hava,içine çektiği her zerresinde yaşama sevgisi bulundurmaz mıydı?
Hepsinden bir miktar olurdu zannımca.

Nevşehirden çıkar çıkmaz Vadinin derinliğine kapılıyorum.Nedendir bilinmez büyüyorum.Önceleri bir isim duyduğumda hayran olduğum isim Vadi,şimdi anlamıyla beliriyor önümde.Uçsuz bucaksız,ovayı süsleyen kraterler,dağcıklar,uzaklarda Erciyes...

Vadi diye bağırasım geliyor;Seviyorum diye çağırasım;Ama neyi kimi bilmeden,rakıya abanasım,kamp ateşi yakasım,kamp ateşinde yanasım,Vadide kül olasım geliyor.
Filme katılıyorum,bir filmdeymişim sanıyorum.Şu koca Vadinin her zerresini öpesim geliyor.Öpemiyorum.Dahası duramıyorum,aracımız ilerliyor.Gözlerim sonuna kadar açık,her kareyi kaydetmek istiyor.
Sanırsam böyle semtlerde insan geniş seviyor,zamana yayarak sevişiyor.Elbette hoyrat biraz,biraz vahşi.Ancak doğa kanunları burada işliyor,ancak burda hiç çita yok.Olsa ne koşardı diyorum bu genişlikte içimden.Bir motorsikletim olsa nasıl geçerdim diyorum Vadiden.
Avanos vadisinin gizemi aklımı çalıyor.Bir taşın altına gizliyor.Gel de bul diyor.Vadi beni çağırıyor.Bunu diyorum,yazmamalıyım.Kimse bilmemeli Avanoslu bir taşın altında aklımın kaldığını.Ama yazıyorum,hafif üzgün,seviyorum.

Sahın sekizini hatırlıyorum birden.Ürgüpten Niğdeye geçerken peri bacalarının üstünde parlayan bembeyaz ay! Kahverengiyle gök mavisinin ahengi, ’insan neden ressam olur’u anlatıyor bana.Ürgüpü,Nevşehiri,Avanosu seviyorum.Oranın aşıklarını biliyorum,nasıl seveceklerini bir türlü bilemiyorum.
Avanosta duruyor araç.Çanak çömlekçide buluyorum bünyemi.Hititlerin şarap testisi takılıyor gözüme,parayı bayılıp koparıyorum onu avanoslu çömlekçiden.Derken sallanan köprüden geçiyorum.Arabaya geç kalıyorum.İnsanlar suskun,kimileri kızgın.

Avanosa gece kapanırken,kayseride bir türkü barda beliriyorum.Fast food,restoran,dönerci,cafe ve türkü bar olmayı aynı anda başaran kayserili mekanı kutuyorum,plaket veriyorum içimden.
Verev durmuş kafe koltuklarına siniyoruz arkadaşlarla.türk kahvesinin çeşitlemelirini söylüyoruz.Türkücü oltu taşından yüzüğü,boynunda zülfikarı,elinde yeni burgulu bağlamasıyla akort geçiyor.Bir türlü türkiye giremiyor.Yan camlar açık.Dübürler üşülgen.Garson türkücünün yanına ufo götürüyor.Işık kurar gibi kuruyor.Türkücünün yüzüne ufo kızıllığı vuruyor.İşte! Diyorum içimden,anadolu sıcaklığı bu olmalı.Sıra gecesi gibi insanlar etrafına kümeleniyor türkücünün.Garson nevaleleri getiriyor sanıyorum,kocaman tepside ince belli çaylarla geliyor.Çayları dağıtıyor.Bakıyorum herkes çay içiyor.Yoğun miktarda çay tüketen,erkekli kızlı,ama sert,bu kayserili gençlige şaşırıyorum.Türkücü tam türküye giriyor,bizim kahveler tükeniyor,kalkıyoruz.
Arkadaşlar çiğ köftecinin önünüde horon tepiyorlar.Kayserili gençler kesiyor.Biraz otturup kaçıyoruz kayseriden.İstanbul yağmurlu,istanbul karışık,ama sıcak,artık benim için Anadoludan dana sıcak.Çünü evim istanbulda desem eksik;evim istanbul diyorum artık.Şarap testime sarılıp yatağımda uyuyorum.Gözkapaklarımın çok ötesinde bir Vadi beliriyor.İstanbulda bir evde uyuyorum,aklım Avanoslu bir vadide...

27.12.2010

14 Aralık 2010 Salı

Tüm Gözlerim Seni Aradı


Niye gelmedin okula?

Tüm gözlerim seni aradı.Memet abiden aldığım çayın tadı tuzu olmadı.Bu tatsızlığı çayın şekersizliğine bağlıyabilirdim ama bir kaşık sen aradım,bulamadım.O yüzden sensiz içtim çayımı da,tatsız tuzsuz kaldım.Tüm gözlerim seni aradı,gönül gözüm dahil.Cevapsız çağrılar yaptım şahsına.İnadına bandım sözlerimi,sakarinim oldun.Yeterince tatlı olmadı çayım,gereğince tatlı kalmadı buralarda senden.

Dışarıdaki Atatürk büstü heykel olduğunu fark etti sen yokken.Gün boyu kimseyle konuşmadı.Önündeki hitabe kitabi kaldı..Hiç Karadeniz ezgisi duyulmadı mesela.Ya da ciddi konuşmalar yapılmadı öğlen yemeğinde ve pilav 1 liradan alıcı buldu bizim kantinde,salata yetmedi kimselere...

Neyin komik olduğuna karar veremedik sen yokken.Acaba bizde burada olmayabilir miyiz kuşkusu düştü içimize.Belki hiç gelmezsin diye düşünmedik biz.Korktuk bir esmer eksikliğinden senin. Lütfü abi de gazetenin ekonomi sayfasını okudu ayrıca.Spor sayfasına bakası gelmedi.Bense hiçbir şey diyemedim bu duruma.

Tüm gözlerim seni aradı. Bir şair daha ıslandım.Sana nazır yerlerimde tek göz pencere açık kaldı. İstanbulda ayaz vardı.Şairim kuranderede,esmer güzelliğin bilmem ki nerde? Olmadığını bildiğim bu yerde,duygularım felçte,hele sen bir gel de... Şu soğuk kış gününde; Gizemli bir yazı daha karalayayım,gönül gözümü aralayayım.Ne olursun; Ey cismiyle ana fikrimi tamamlayan kadın,yazdan erken gel.

14.12.2010

4 Aralık 2010 Cumartesi

EREĞLİ'NİN HAKKINI ARAYAN YAZI


Ceketimi aldım,gıcır bloknotumu ve şuh kalemimi cebime tıkıştırdım,belki bir şeyler karalarım diye Ereğli gecesine fırlattım bünyemi.Kızma ama nerede olduğunu bile bilmiyorum bu şehrin.Hem belki sen de bilmiyorsundur!Kim bilir; bir şehri bilmek,haritada yerini göstermekle olmaz(!) Bilmek dediğimiz şey ; görmekle,koklamakla,öylesine bir bankına popoyu emanet etmekle oluyor.Bende bundan kelli,şu serin ereğli gecesinde,sahilde bir banka yerleştiri verdim popoyu.

Şimdi müthiş izlenimler,sansasyonel fikirler bekleme benden.Burada öyle şeylere yer yok.Belediyenin sahile çektiği geniş şeritte sap sapa yürümek var,belki bir kız tavlarım umuduyla ortalıkta dolanan ergenlerin çaresizliğini izlenimlemek var.Tek tük rastlanılan sevgili çiftlerin yakınlaşmalarına ayıplar gözle bakan Ereğli tebaasının bu bakışlarına en istanbullu yadırgayışları fırlatmak var.Burada var oğlu var ama ; öğrenci ferahlığı yok! Belirsiz bir esnaf bekleyişi,bazı bir kaç memur sığınışı var.En önemlisi şehir insanına dayatıldığını düşündüğüm,yüksek puntolarla,bol ışıklı yazılmış,şehrin 3-4 ayrı bölgesine serpiştirilmiş : “SEVGİ,BARIŞ,DOSTLUK.” cümlesi var.

Gurur duyulan “Alemdar” isimli savaş gemisinin yanında Karadeniz türküsü dinleyip,kola içen sitemkar ama bir o kadar da tutucu,kolayı litrelik alıp plastik bardakla içerken tutumlu ve imkansız aşklarla dolu aşık bir kaç genç,önlerinde Karadeniz,ucunda ise Sivastopol!Şimdi karşı kıyıda sarışın,uzun,ince Rus kadınları ve Rus Vodkası.Burda vodkayı azarlayan görüşleri,içindeki alkole küs inançları,ne zaman sevseler kadına sarhoş olacakmış edaları yüreklerinde,Ereğli’de Karadenizli’liğin başlarında,bir kaç kola’kolik genç...

Atmosferi gibi havası da tutucu çarpıyor yüzüme,üşütmek isterken üşütemiyor,ısıtmak isterken ısıtamıyor.Bu kararlı ama kendi içinde tututarsız hava,ne istediğini yaşatıyor,ne de istemediğini belirtiyor.İşte Ereğli’nin rüzgarı bile böyle Muhafazakar esiyor.Sevişme arifesinde kalmış ve uzunca bir müddet daha öyle kalacağa benzeyen sevgili çifte neden böyle ayıplar bakışlar yöneltiliyor?

Oysa bu çift kentin suratına kazınmış “SEVGİ,BARIŞ,DOSTLUK.” Mesajını taşıyor.En azından yüreciklerinde “SEVGİ” kelimesini barındırıyor.

Eh be ayıplayıcı bakışlı abilerim,ablalarım : Siz de insanlığınızla barışık,duygularına emanet olarak,”BARIŞ” kelimesini,en azından hoşgörüyle,barışçıl davranarak taşıyı verseniz?

Ve sen, sap sapa yürürken çapkınlık yapacağım diye arkadaşını rencide eden Ereğli ergen vatandaşı : “Dostluk” Kelimesini de sen tak yakana,önce arkadaşını hormonlarına satmamaya çalış ve "Doğal seleksiyon" diyen “Hayvansal yasaları” insana yorma terbiyesizliğinden kaç kurtul! Özgürleş.Kentini olmasa bile,kendini kurtar.Kurtar ki “SEVGİ,BARIŞ,DOSTLUK.” Cümlesinin sonundaki Noktanın hakkını verebilsin bu yazı.

04.12.2010

14 Kasım 2010 Pazar

4 Serçelik ezik öykü


Feribotta, bir otomobilin tekerinin yanında,Yalova’dan istanbul’a geçen 4 serçeydiler.Resmen insan gibi bekliyorlar feribotun istanbula vurmasını.Sinmişler rüzgardan korunmak için, bir otomobilin ön tamponunun altına. Hala sıcak olan aracın tekerine usulca kafasını değdiriyor biri.Isındığımı hissediyorum.Ben ısınıyorum;arkadaşları üşüyor.

-Şimdi gitsem yanlarına, diyorum,

-Avuç sıcaklığımı versem onlara.Orhan Veli’den söz açsam,Yahya Kemal’den bir şiir patlatsam.İstanbul’un şairler için öneminden bahsetsem.

Derken pırtlıyor biri vapurun demir zeminine,gülüyor ötekiler.Arsızca kaçıyor bizimki.Gülüyorum.Bir tutam ekmek peşinde koşuyor diğer ikisi,didişiyor.

-Bende... diyorum,

-Bende kimin için hayal kuruyorum şuracıkta...

Sonuncusu arkadaşlarından ayrı bana bakıyor.Sıcak tekerden uzak.İçi ürperiyor sanki.Onunla ilgili hislerimi aktarmak için deftere bakıyorum,tarifini yapamayınca bir daha göz atıyorum yalnız serçenin bulunduğu yere... Yok.Artık orda değil. Hiç biri orada değil!

-Başka araçlara sığınmaya gidiyor bu gezgin çete herhalde... diyorum.

İnsanlar doluşuyor tekerin sahibi arabanın içine.Bilmiyorlar tekerin ısısını ödünç alan minik serçeyi.Oysa onlar için, çalmak olur bu eylemin adı. Şimdi;

“Adam sen de,ne yapsın adamlar tekerin ısısını? ” deme.

Yokluğunu hissetmezler bile.Sende haklısın ama,ihtiyacı için de olsa,bilinçsizce çaldı minik serçe tekerin ısısını.
Bense bu hırsızlığı görmenin heyecanıyla sır tutan gözlerimi,araç sahibinden kaçırıyorum.Hiç tedirgin olmuyor araç sahibi.Feribot İstanbul kıyılarına yaklaşıyor.Bizim çete indi mi feribottan bilmiyorum.İstanbula kimi var bu 4 serçenin bilmiyorum.Dönüş feribotunun saatini bilip bilmediklerini bilmiyorum.Feribot iskeleye yanaşıyor.Tekerler hareket ediyor.Öykü eziliyor.

14.11.2010

13 Kasım 2010 Cumartesi

Ben deneme yazmıyorum arkadaş,boru değil boncuk!


Geçenlerde feci yazmak istedim,yazamadım.Bir kafe sıcaklığına sığındım.Afedersiniz ama dışarıda dübür dondurucu bir soğuk,içerde zihin durdurucu bir geyik,önümde Türk kahvesi,beynimde onlarca ifade.Dedim ya yazamadım.Sonra öylece kahve tüketirken,arkadaşın laf arasında bir gün önce dediği sözcük takıldı dimağıma."Yazdığın denemeleri okudum." Hayır efendim diye bağırdım içimden.Kimseler duymadı.Bir dakika dedim.Bunu bir gün önce dedi sana,neden şimdi takıldın eh be çocuk? Bilemiyordum.Bildiğim tek şey var o da ben deneme yazmıyorum arkadaş.Dellendirmeyin beni!
Öyle hayatla ilgili söyleyeek kallavi sözlerim,sansasyonel fikirlerim yok.Hepitopu hayatın içinden yakaladığım bir kaç şeyim var.İşte bilmiyorum ne olduklarını,şey diyorum ondan kelli.Bilsem deneme olurdu bu.Ancak bu yazıda kişisellikten başka hiç bir şey bulamazsınız.Daha da güzeli; Bu yazıyı okumasanız da hiç bir şey kaybetmezsiniz sayın okuyanım.Benim için küçük,insanlık için çok da tın bir yazıdır kendisi.Ayrıca benim deneyecek zamanım yok,ne hissediyorsam onu yazıyorum.Çok da mutluyum bu yazış durumlarından.
Bunun dışında; oyunculuk okulunda okuyorum,oyunculuğun inceliklerini kavramaya çalışıyorum.Kafasal olarak zorlanıp akşamları alkol alıyorum arada,sigara falan içiyorum kaçamak.Hobi olarak da Muharrem isimli arkadaşımın zeytinlerini,salçalarını tüketiyorum kimi geceler.Yaşamı sevmeyi,bir şeylere tutunmayı deniyorum.Deney yaptığım tek konu da yaşamak.Yazına gelince deneme yazmıyorum arkadaş çünkü yazmak başlıbaşına bir deneyiştir,deneyin kendisi değil.
Al işte!Mutlu oldun mu demode metin yazarları gibi önermeyi çaktım yazının sonuna.

13 Aralık 2010

2 Kasım 2010 Salı

BİR DURAKLIK TEZ'İN ÖLÜMÜ


İnsan şu şehirde yazmasa ayıp olur.Her santiminde bir kaç öykü gizlidir.Görmesini bilen,eline kalem alan herkes,minicik ifade çabası içinde bir şey üretebilir.Yalnız bende bu süreç hızlı işler.Sanki şehir-i İstanbul ayrıntılarını benimle konuşur.Hiç aklımda yokken bana bağırır.Yine öyle günlerden biriydi...

Otobüsün camında bulanıklık vardı.Soğuk kış gününde,otobüsün içi sıcak haliyle,buhar muhar olayıdır diyerek geçebilirdim.O zaman sen bu satırları okuyamazdın.Bir şey kaybedeceğin de olmaz dı ya! Olsa olsa bir şair kafalı daha eksik bilirdin istanbulunu.En iyisi bulanıklığın sebebini bil ve okuyan olmanın rahatlığını bu yazanına bırak.

Bulanıklığın sebebi buhar değildi.Bu basbaya Jöle iziydi.Benden önceki koltuk sahibi; bir yere geç kalma kaygısıyla mı nedir,sabahın köründe,alel acele jöleyi kafasına sürmüş,fön işlemini de şehrin rüzgarına bırakmıştı.Şehrin rüzgarı her zaman kişinin menfaatine esmez öyle.Bu adamın jölesinin ıslak kalması bu nedenliydi.Uyanmamış kafası,otobüsün camını yastık eylemiş,zaten misafir duran jöleyi ortama nüfuz ettirmişti.
Bende şuan mesleğini bilmediğim bu adamın mirasına bakıyordum.Bir dakika,bir dakika... Kadın da olabilir belki değil mi?Hayır! Olabilemez.Hiç bir kadın şehrin rüzgarına teslim etmez saçlarını.Her kadın,her erkekten daima bir kaç fön öndedir!
Asıl meseleme gelince.O bulanıklığın ardında,gözlerimi alan bir ayrıntı vardı ki merakımı gıdıklayıverdi.

Otobüs durakta durmuştu,otobüs durağında “Bulunduğunuz nokta” haritasının sağ alt tarafına küçük bir vesikalık fotoğraf iliştirilmişti.Bu fotoğrafı kimse fark etmemiş,edenler de önemsememişti.Atatürk portresi tadındaydı.Sanki İETT tüm durakların tabelasına böyle bir fotoğraf iliştirmişti.Bu durak ise değişimin ilk noktasıydı.Belki de bu “Bulunduğunuz nokta” yazısının altında yıllardır bilemediğimiz bir gizem yatıyordu.Yani “Bulunduğumuz nokta” vesikalık tabela uygulanmasının başladığı yerdi.İlerleyen noktalarda,en klas aylık akbil kullanan İETT yolcularının vesikalıklarını da görebilirdik! "O yolun yolcusu..." sözünün olumlu anlam bulacağı,o temiz noktaya gelebilirdik.Bir vesikalıkla başlayan bu basit eylemle,zorlu otobüs yolculuğumuz sadakat kokan bir yarışa dönüşebilir,başka noktalara gidebilirdik otobüs müdavimlerince...

Fotoğraftaki adam ya da kadın.Kimdi,neydi,kaç yaşındaydı?İlkin aklıma bu sorular geldi,en son da bu fotoğrafın orda işi ne ola ki dedim kendim.Cama sinen jöleden cinsiyetini çıkaramamam bir yana,durak sakinlerinin bu fotoğrafla hiç ilgilenmeyişi de ayrıca komiğime gitti.Ben böyleyimdir,bir şeyin anlayamayınca komiğime gider;Daha da anlayamazsam garibime... Yani illa bir şeyime gider bir şeyler.

Muhtemelen biri yerde bulmuştu bu gizemli fotoğrafı,sonra da ona bir “Nimet” sıfatı yakıştırmış ya da düşüren sahibi görsün diye haritanın kenarına iliştirmişti.Her durumda vaziyet çılgındı.Acaba ben bulsaydım ne yapardım diye düşündüm.Çıkar yol bulamadım.Peki sen ne yapardın gülüm okuyanım? Ha,bir ihtimal daha var o da , fotoğraf sahibi şahısın vesikalığı kendinin asmasıdır ki bu tutum için öne sürebileceğim bir geyik yoktur.Çünkü o noktada mizah biter,dram başlar,hemde kişisel.Tam cinsiyetini söker gibi oluyorum jölenin kıvamı zayıf noktasından bakarken,otobüs hareket ediyor.Bir başka durakta duruyor.Bu durakta hiç bir vesikalık fotoğraf yok,sade kalabalıklar... Yazık oldu bizim "Bulunduğumuz nokta" tezine diyorum,bir duraklık ömrü varmış.

02 Kasım 2010

1 Kasım 2010 Pazartesi

Dolu bolu izine düştüm


Senin gezdiğini düşündüm bu şehirde.Bu kömür kokusunu içine çektiğini,isteksizce nefes aldığını ve kömür kokusunu sevmediğini.Burda herkes zamanı bekliyor,herkes bana bakıyor.Herkes içimdeki seni soruyor benden.Seni tanıdığımı bilme ihtimalleri korkutuyor beni.Her an biri gelip,bana seni sorabilir.Bense hiç içini bilememe korkusuyla saçmalayabilirim birilerine.Anla işte burda herkes bir miktar sen arıyor.

Burası bıraktığın gibidir tahminimce.Çünkü Nasıl bıraktığını bile bilmiyorum.Ne acı...
Burada tüm banklar vitrinlere bakıyor. Pahalı giyim mağazalarının vitrinleri değil bunlar,birçok dükkanlar,tekel bayiileri,kentin meşhur tatlıcısı...Belediye bize dükkanları işaret ediyor.Tüm banklar dükkanlara bakıyor.Denizi olmayan şehirler demek böyle avutuyor tebaasını.

Oysa yeşil dağ manzarasına bakmak var,bolunun doğal tarafını tatmak var! Hayır,dedim ya burada tüm banklar vitrinleri gözetliyor.İnsanlar vitrin fonlarında yürüyor. Banktaki sarışın çocuk,üniversiteli kızı kesiyor.Kız oralı olmuyor.Fondaki dönerciyle gözgöze geliyor bizimki.Dönerci et kesiyor.Bizimki oralı oluyor.Ağzının suyu dışarıda,cebinde derin öğrenci boşluğu.”Hadi canım,3 Lirası da olmaz mı” demeyin adamın.Bolu gecelerinde böyle laflara tahammül yoktur.Her öğrencinin evinde bilfiil makarna deposu mevcuttur.Döner bahane,makarnadır şahane! Ayağa kalkıyor bizimki,üstünü başını çırpıyor.Sessizce kızın gittiği yöne doğru gidiyor,belki bir daha göremez diye cıvırı.Şimdi hangi banka gitse gözleri o kızı arayacak.Tıpkı şu soğuk,kömür kokuşlu bolu akşamında,benim seni aradığım gibi.Islık çala çala,derinlerimden bağıra bağıra...

Oysa vitrinleri suskun bu şehrin.Tıpkı senin gibi.Biliyorum tabi,sen suskun değilsindir aslında.Arkadaşlarınla kaynatıyorsundur,onlara alışkın olmanın verdiği konforla,gevezeleşiyorsundur muhakkak.İşte vitrinleri de bu şehrin alıştıkça parıldıyor,şu sönük bolululuğundan,gecenin en karanlık saatinde kurtuluyor.O vakit ısınıyor şehir,misk bir kestane kokusu kaplıyor içimi.Ama vitrine bakan şu boş banklar,nedendir bilmem : Seni fısıldıyor,beni azarlıyor.Vitrin manzaramı gelip geçen kesiyor ; Çok öğrenciler,az esnaflar... Anlıyorum,burada hiçbir kadında yeterince sen yok.

01 Aralık 2010

31 Ekim 2010 Pazar

Sapıtmamak elde mi...


Şu soğuk ekim akşamında,bir yerlere yetişme kaygısıyla arkasında yürüdüğüm melake,altın saçlarıyla,bir yunan heykeli gibi,edebi bir güzellik taşıyor.Bu da bir yana,etrafındaki erkeklerin mülteci bakışlarını da rehin almış durumda.Onlarca benzetme kurban edilebilir böylesi kalıcı bir bedene.Her anlamda kalıcı olsmasını biliyor.Zihnimdeki kalıcılığı onu unutamamazlığımı vurguluyor.

Acaba bunu doğuştan mı taşıyor?Yoksa bir platin ameliyatı gibi,soradan mı nüfuz etmiş kısrak bedenine.Yine bilemiyorum.Şuan tecrübeli bir sapık gibi bu kadını takip ediyorum.Daracık mavi kotumsu taytı vücudunun hatlarını vurguluyor.Kararlı adımları ve bir balık gibi süzülerek yürümesi,avcı alt benliğimi uyarıyor.Bu anda ben ilkelleşiyorum.Oltayı kapıp,çapariyi kızın derinliklerine fırlatmak istiyorum.Ya da tüy kaplı bedenimle,elimde mızrak,kafamda ten kokusu,et kesmek istiyorum.Bir bizon gibi avlayıp,balık gibi rakıyla tüketmek istiyorum bedenini.İnceecik beli,90-60-90 bazında vücut ölçülerine uyumlu dik göğüsleri "erkekliği" irdeliyor.

Sessiz ol sayın okuyanım,nefes sesini duyup bakabilir.Korkum beni sapık sanar falan diye değil.Arkasını dönüp yüzünü gösterebilir.Düşümdeki yüz imajını yerle yeksan edip,hayalimdeki sesi çıkarmayabilir(!) Eğer konuşursa içinden dimağımdaki kadın çıkmayabilir.

Sadece sessiz ol ve onu takip edelim.Belki bizi biryere götürür... Onu arzuladığını söyleme.Lafı kıvırıp yanındaki kıza yazıyorum tribine de girme! Yanındaki çıtırı şimdiye kadar fark etmedin bile.Hayır,düşündüğün gibi değil.Bir yere götürürden kasıtım cinsel değil... Belki bizi bir defineye götürür ya da sucuk kokan bir eve.Belki ekmek sıcaklığında kardeşleri vardır,camında buğ olan bir odası.Başucu kütüphanesinde bir Bukowski kitabı vardır belki? Eski melankolik erkek arkadaşının hediyesidir ve hiç okumamıştır o kitabı!Olamaz mı?Olabilir.Onun da anası babası vardır,onun da okul taksidi,telefon faturası vardır.O da bizim gibi insandır...

Ne yazık!Bunları hiç düşünmeden seksüel bir obje olarak gördüğümü düşündün kızı.Ben onun yaşamına nüfuz etme riskini taşıyorum şuan.Hala arkasında yürüyorum bu prensesin.Herkes ona baktığımı sanıyor,oysa sarktığım gölgesi.Gerçekten çok seviyorum onun bendeki imajını; gerçekten çok,hayalden az.Şimdi söyle bana okur,sapıtmamak elde mi? Cevap verme sus,tabi elde.

31 Ekim 2010

29 Ekim 2010 Cuma

İşi gücü bıraktım kendimi buldum


İşi gücü bıraktım bilgisayarın başına oturdum.Her tarafta kitaplar,defterler...Kitaplığımı düzenlemiştim ama kitaplığın dışındaki herşeyi düzensizleştirmiştim.İnsan böyledir işte dedim.İyi bir şey yaparken diğer şeyleri kötüleştirir.Misal bir fabrika ; Onlarca insanı ucuza giydirip,soğuktan dübürlerinin donmasını engellerken,atık sularıyla da doğaya giydirmeyi(!) başarır.Odanın boşluğuna savuruyordum cümlelerimi.Kedim geldi,uzun uzun bağırdı.Sanırım görüşünü dile getirdi.Anlayamadım onu.Konuyu dağıtmayayım sayın okuyanım,zaten ayda yılda bir konum olmuşken...

Aslında biliyor musun sayın okuyanım,ben hiç de fena bir adam değilim.Ben fena duygusalmışım mesela.Hayır,birinden öğrenmedim bunu.Kitaplığımı düzenlerken eski ajandalar buldum,orta okulda ve lisede karaladığım yazılar çıktı içinden.Onları hayırsızca,ajandanın arasında unutmama hiç bozulmayan bu yazılar,yıllar sonra kendimi yeniden keşfetmemi sağladı.Ben iyi bir çocuk muşum be! Kime yazdığımı unuttuğum aşk şiirleri,içten tespitler,mizahi anı yazıları beni hayrete attı.Bu hayrete atılır atılmaz acayip başka biri gibi geldim kendime.Uzun süredir ilk defa kendimi sevdim.Ne güzel şeymiş kendini yıllar sonra bulmak!Ne güzelmiş kendim.Yırtık bir dosya kağıdında bulduğum şiiri paylaşmak istiyorum seninle ey benim güzide okuyanım.Orta okulda yazdığımı altındaki tarihten öğrendiğim bu şiiri 13 yaşında karalamışım.İsmi “Yorumsuz” kendi de...

Çevreye bakıyorum,
Kimi mutlu,
Kimi mutsuz,
Kimi ise düşünceli
Ama hepsi aynı
Ne farklı biri
Nede aykırı
Sonra hoca giriyor içeri
Bakıyor kararsızca
Ne heyecanlı
Ne mutlu
Derken geçiyor
Bir gün daha okulda
Kim bunlar derseniz
Kimse!
Yalnızca birkaç etkisiz insan.

Ben işte böylesine üçüncü şahısmışım,böylesine uzakmışım insanlara.Ne acayip çocuk muşum? Acaba pipo falan yakışır mıydı elime diye düşünüyorum,olmuyor,parmaklarım küçük kalıyor.Ne desem olmayacak şimdi,biraz buruldum,azıcık duruldum.Bu arada elekrik gitti geldi.Dışarıdan kamyon geçti.Kedimi sevdim biraz,biraz eski kendimi.İnsan geçmişini unutabiliyor bazı.Sonra bir kitaplık düzenlemesindeyken buluyor saklı geçmişini.Etrafta kitaplar,defterler,eski ajandalar,yarım bardak soğumuş kahve... Şu halime bak sayın okuyanım,İşi gücü bıraktım kendimi buldum,hemen bilgisayarın başına oturdum.

29 Ekim 2010

21 Ekim 2010 Perşembe

Tartıcı Çocuk,lüzumsuz yazar



Saat öğlen üçü vurmuştu.Yine bir yere geç kalmıştım.Neresi olduğunu merak etme bir zahmet okur.Zaten geç kalmanın verdiği adrenalinle koşar adımım.Bir de senin meraklı tutumunla sıkışmak istemem.Hem insanın geç kaldığı yer önemli değildir.Eğer önemli olsaydı geç kalmazdı bu insan evladı.Bir astronotun roketin fırlatılmasına geç kaldığını gördünüz mü hiç? Göremezsiniz öyle şeyler çünkü hiçbir astronot metrobüs kullanarak gitmez üste! Ve bu roket fırlatma olayları pek sık yaşanmaz.Sık yaşanmadığı için önemlidir ya.Her saat başı roket fırlatılsaydı canım ülkemde önemsemezdik o zaman,sıradan gelirdi; aynı metrobüs seferleri gibi.Lütfen okuyan,lütfen! Metrobüs seferleri önemlidir demelisin içinden.Yazarın bu son cümlesi yersiz olmuş demelisin.Geç kalmanı sağlayan metrobüs seferlerinin seyrek olmasıdır,artık Zincirlikuyudan aktarma yapılmasıdır,gideceğin yerin önemsiz olması değildir! Demelisin ama işte dedim ya sen okuyansın bende yazan.Aralara ne cümle sıkıştırsan eklektik kalacak yazınıma.Üstelik gerginim de biraz.Yumuşamam gerek.Öyleyse yeterli beyin fırtınası yapılan bu gereksiz uzunluktaki girişten,öyküye kaçalım hemencik.

Saat öğlen üçü vurmuştu.Geç kalmış bünyem,koşar adım ilerliyordu durağa.Etrafta,seyyar satıcılar fuar kurmuş,en güzel türkülerini dillendiriyorlardı.Çiğ köfte dürümün piyasa değeri 1.50 Lira’dan,kağıt mendilinse 50 kuruştan başlıyor,tüketicisine en seyyarından,pek samimi ulaşıyordu.Bu gayet makul kıymetler borsa pazarında bir sotede,makul olmayan bir satış politikası gözüme ilişti.11-12 yaşlarında tartıcı bir çocuk,sotesine kurduğu gazete tezgahının üstüne tartısını ters koymuştu.Bu tutumun sebebi neydi? Bu minik bünye,kimi,neyi,neden eleştiriyordu?Ya da amacının bu olduğuna hemen nasıl karar vermiştim? Çocuğa dikkatli baktım.Aydınlandım benim cici okuyanım.Minik esnaf eline aldığı küçük dondurmayı bir son bahar gününde,üstelik de yağmur ciselerken yalım yalım yalıyordu.Gözlerin kapatarak,yanından geçen aceleci kalabalığa aldırmadan,gayet çocukça.Ticareti tırmalayan elleri,soğuk bir dondurmanın stik çubuğuna tutkundu.Bir süre önce "tartalım abi" diye bağıran o dudaklar şekere hasretti.Bir dondurma bitimliğine de olsa,bir müddet dükkanını kapatmıştı.Onun kepengi yoktu,ne de bir kepengi kapamaya yeter uzunlukta boyu vardı.Sadece bir tartımlık tartısını ters çevirme lüksü… Küçük çocuğun büyük tutumu dikkatimi ağlattı.Çok üzüldüm,çocuğun durumuna değil,benim bu güne değin tartıcı bir çocuğun tezgahı kapatıp,müşteriyi geri çevirme hakkının olduğunu düşünemememe üzüldüm.Çoğusu fark etmedi,bir yerlere geç kalmamak için metrobüse koştu.Ben fark eden o azınlıkta mıyım onu bile bilmiyorum.Sadece koşma hevesim kaçtı.Bir müddet keyif alarak çocuğun ziyafetini izledim.Nereye geç kaldığımı önemsemedim.Bu minik esnafın,duruşunu önemsedim.Çünkü hiçbir metrobüs geçidinde,hiç kimse,böylesine keyifle yemeyi hak etmemişti stik dondurmayı.

21.10.2010

16 Ekim 2010 Cumartesi

Tabiri caiz olmayan rüya


Çok sinirlenmiştim çok.Kafamı yastıktan kaldırır kaldırmaz bir küfür düştü dudağımdan: “Pezevenk herif!”.Rüyamın etkisine öylesine kaptırmıştım ki kendimi,gerçek hayata döndüğümde de bu tavrımı korumuştum.Daha da garibi tavrımın arkasındaydım.Aslında hiç yaşanmayan bir olayı Reha Muhtar çakması bir sunucu gibi uzattıkça uzatıyordum ve ucu gerçeğe dayanmaya başlamıştı.Rahatsız oldum sayın okuyanım,tırsık attım ve tavrımın arkasında duramadım.Ama işin aslını öğrenince sen de neden tavrımın arkasında durmadığımı anlayacaksın.

İnsan rüyasında; uçtuğunu,bir film yıldızıyla seviştiğini,15 metrelik bir pamuk şekerinin üstüne düştüğünü ve şekeri bir solucan gibi yiyerek tabana ulaştığını görmeli,yani güzel şeyler.Ha ille de güzel olmayacaksa bir seratonin fakirliği söz konusuysa da zorlu kabuslar görebilir.Bunun çeşitlemesini yapmayacağım.Hep iyiden güzelden yanayım,diyorum ya fazla aldanma sen bu yazara sayın okur!Lafı yine gevezeliğe vurdum,rüyama geçeyim.

Geçenlerde sorun yaşadığım bir arkadaşımı gördüm rüyamda.Benim için büyük insanlık için çok da tın bir sorundu bu.Mesleki diyelim ve bal kıvamında süzülelim mevzuumuzun içine.Burada belirtmek istemediğim nedenlerden ötürü sorun yaşadığım bu arkadaşım yolda bir tanıdığımla yürüyor.Bende ne hikmetse üstlerinden uçarak onları takip ediyorum.Takip mesafem yerden 3 metre yükseklikte.Rüya benim olduğu için prodiksiyondan kaçınmadım anlayacağınız.Arkadaşım mesleki sorunumuza neden olan mevzuu hiç yokmuş gibi yanındakiyle sohbet ediyor.Uçarak prodiksiyondan kaçınmadığım rüyamda,senaryo konusunda sıkıntı yaşanıyor ve çok STV tadında ilerliyor muhabbet,gayri gündelik.Bir cümle içinde sinir olabileceğim bütün kelimeler ve yüklemler kullanılıyor.Sinirimden uçarken bıyığımı buruyorum,birkaç teli koparıyorum.Öyle Süpermen gibi de uçmuyorum ha bir el önde falan değil,bir ele bıyıkta diğeri cepte.Derken mevzuu aramızdaki sorunun ham maddesine geliyor.Arkadaşım bitirici hamleyi yapıyor ve büyük yavşak tavrı çiziyor rüyamda.İki yüzlülüğünü gördüğüm bu arkadaşa müthiş sinirleniyorum.Öfkeyle bıyığımı burarak konuyorum arkasına.Tam o anda beni şimdiye kadar neden fark etmediğini düşünüyorum ama bu kaçınılmaz sona engel olamıyor.Rüya benim kime ne! Bana böyle demiştin gibisinden bir cümle sallıyorum arkadan.Dönüyor pişkince bir cevap veriyor.Benim el bıyıktan ayrılıyor arkadaşın suratında yumruk olarak değer kazanıyor.Derken cepteki elde arkadaşın göğüz bölgesine misafir oluyor.Bir müddet demir yumruklarım arkadaşın vücudunda geziniyor.Yanındaki kötü rüya oyuncusu arkadaş öylece bakıyor.Bakışına kıl olup “Kaybol” diyorum nazikçe.O da kırmıyor bir anda buhar olup uçuyor.Gün benim günüm dostlar diyerek,Allah ne verdiyse girişiyorum arkadaşa.Duruyorum aniden.İnanamıyorum gözlerime.Arkadaş ölüveriyor öylece.”Ulan” diyorum içimden, “ulan insan arkadaşını döve döve öldürür mü?” Rüya bu yapacak bir şey yok her şey makbul.Ölen arkadaşımdan hıncımı alamayarak basıyorum cavlağı.En orijinal küfürlerimi sıralarken uyanıyorum ve bahsettiğim tavrı yaşarken buluyorum kendimi.İşte yazının başına döndük sayın okur.Şimdi ben bu tavrın arkasında nasıl durayım(!) Duramam arkadaşım duramam,öldüremem seni reelde! Ne diyeyim, beni hep bu Metrobüsler mahvetti.

16 Ekim 2010

9 Ekim 2010 Cumartesi

Kuzguncuk Sabahı


Uzun süredir böylesine hafif uyanmamıştım güne.Bir akordeon melodisi duyuyordum.Hafifçe göz kapaklarımı araladım.Evin içinden gelmiyordu ses.Dışarı uzattım kulağımı.Ses şehrin kalbinden,sokaktan geliyordu.Zarif bir Fransız ezgisi çalıyordu üstat.Bu ana kadar hiç düşünmemiştim Fransızlığın bir semte bu denli yakışabileceğini.Kuzguncukta,kurşuni bir bahar sabahında,çok Fransız bir ezgiydi kulağıma çalınan.

Bir semti ötekilerden ayıran en önemli şey,iklimi,konumu,planı olmayabilir bu zamanda.Belki sade bir akordeon sesidir uyandıran.Belki türkücü bir dilenci ya da bilinmeyen bir tıkırtısıdır.

Kuzguncuktaki çok şairane uyanma anekdotumu bir kenara sallayıp.Provaya doğru yol alıyorum.Nedendir bilinmez,bir parçamı bu semtte bırakasım geliyor,bırakamıyorum. Hemen bu ferahlığı yitirme korkumu geride bırakıp evden çıkıyorum.Üstümü başımı giyip atıyorum kendimi sokağa.Akordeon sesi gelmiyor.Sadece bir boğaz uğultusu var şimdi,öylesine serin,öylesine metinim ki adam olasım geliyor.Arnavut kaldırımlı sokaklardan,cumbalı ahşap evlerin yanı sıra yürüyorum.Sanatçı olduğumu hissediyorum uzundur ilk defa,üretmem gerektiğini ama dedim ya hafif serin bir Kuzguncuk sabahındayım.

Evlerin ahşaplarına yağmur deymiş ahşabın o özel kokusu eşlik ediyor.Arnavut kaldırımları ıslak ve kaygan.Her şey yokuş aşağı gidiyor sanıyorum.Bir Kuzguncuk ferahlığıyla,İstanbul yokuşlarında,martılar dahi aşağıya gidiyor.Derken bu enfes yokuş bitiyor.Bir mahalle havasına bürünüyor semt.Yol boyunca butik dükkanlar,tekel bayileri,küçük kahvehaneler ve bu semte en çok yakışanı;pastaneler….Çünkü böyle semtlerde aşkların en safiyanesi yaşanır,insan böyle semtlerde liseli gezmek ister ve mahallede top oynamak.Derken bir dükkan takılıyor gözüme.Dükkanın alçak camının önündeki yükseltide kuru kedi mamaları,iki kap su.Dükkanın camekanını içine bakıyorum.Eski stereoskoplar,30-40 sene önceden kalan enjektörler,tansiyon saatleri ve pek çok müzelik tıp ekipmanı.Başımı kaldırıyorum.Tabelayı görür görmez kesinleşiyorum Dr. (...) Bu bir mahalle doktoru! İçeride yaşlı bir doktor önlüğüyle yanındaki genç asistanı kareli süveteriyle oturuyor.Yaşlı adam tüm ağırlığıyla mahalle berberi olmanın ağırlığı taşıyor.Üstündeki süveterden anladığım kadarıyla asistanı da bu ünvanı hak ediyor.Onun gerçek bir mahalle doktoru olduğunu,alışmış,dingin birkaç mahalle kedisinin kuru mama ve sudan nasiplerini almak için vitrine atlamalarından anlıyorum.Tekrar tekrar,garip bir kıvanç duyuyorum,bu mahalle doktorundan.

Onun çayı bizimkilerden tatlıdır,geç soğur.Yelkovanı,yavaş kovalar akrebini.Zamana dair ne varsa bizden ağır işler.Çünkü bir Kuzguncuk masalıdır onun yaşadığı.Hiç tanımadığım birine böylesine saygı duymamı ve yaptığı işi özümsememi sağlayan nedir?Basit bir Kuzguncuk sabahını paylaşmak mıdır?Akordeon sesi midir?Boğaz hışırtısı mı?Yoksa zamanın gerisinde kalmış bir Arnavut kaldırımlı sokak mı?Yağmurlu güne sıcacık yaklaşma hissim midir? Bilemiyorum ama kıskanıyorum,kuzguncukta yaşayan tüm formları.

11 Ekim 2010

5 Ekim 2010 Salı

Bir berber öyküsü


“Almanya’da olsaydın…” dedi, “Kapışılırdın,kapışılırdın !”
1.65 boyunda,kara kuru bu berber kalfası,kıs kıs gülerek,zarifçe bir övünmeyle,yanındaki berber ustasına anlatıyordu.
-Benim kuzen dedi.”Almanya’da olsaydın sen,Alman karıları seni kapışırdı!”
Saçlarımı tıraş eden işinin ehli berber,bıyık altından güldü.Cevap verdi:
-Deme lan!
Bir süre sessizlik yaşadık.Berberin ritimli makas şıkırtısını izledim.Kahkülümden kopmuş bir bukle düştü kucağıma,aldırmadım.
Kalfa:
Ayşe’yi bir kapacam arkadaş,Moda’da çimlerin üzerine uzandı mıydı…Yanığım be arkadaş.
Berber Hafif mahcup :
Onun görüştüğü varmış ya la,ne diyim…
Kalfanın elindeki makas düşecek gibi oldu.Masasının üzerindeki soğumuş çayından bir yudum aldı kalfa:
-Essah mı la?
Berber :
-Bizim Rüstem görmüş,boğanın orda…
-Kısmet. dedi kalfa.Gereksiz bir gülümseyişle geçiştirdi bu kelimesini.Derin bir sessizlikle işlerini yapmaya koyuldular.Dışarıdan bir korna sesi geldi.Bir martı haykırdı.Araba martıyı ezdi sandım.İrkilmemle berberin beni koltuğa itmesi bir oldu.Onlara baktım,hiçbir şey sanmamışlardı.Sanırım onlar uzun süredir bir şeyler sanmamışlardı.Bunun eksikliğini de hissetmiyorlardı.
-“Almanya’da olsan,kapışılırdın” dedi bizim kuzen,”Almanya’da olsaydın…”
-“Çok mu geç kaldım lan?”

05 Ekim 2010

Guduk seven çocuk


Pencerenin pervazına dayandı.Ufka doğru bir bakış fırlattı.Denizin grimsi rengine,gün batımının şarap kızıllığına,alacalı bulacalı martı seslerine bakar gibi,derin bir dikkat barındırıyordu gözleri.Oysa hakikat çoğu zaman gerçekten farklıdır.Ama biz müthiş bir insaniyetle,hep görmek istediğimiz gibi görürüz gerçeği.O da aynı azimle;etrafı kaplamış gri bina yığınlarına,yeşilini yitirmiş çamlara,egzos dumanlarına,gürültüye bakıyor sanıyoruz ya;değil! O istediği İstanbul’a bakıyor.Asla bilememenin kasvetiyle onun İstanbulunu,saçmalayacağız çaresizce.Avunacağız.Annemizi doğduğumuzdan beri yitirmediğimiz o güvenle kucaklayıp,komşunun bir model yükselttiği arabadan bahsedeceğiz.Komşumuza öyküneceğiz,ama asla pencere pervazına dayanmış bu yeşil gözlü,sarı saçlı,buğday kokuşlu delikanlının istanbulunu bilemeyeceğiz.Ne yazık!
Onu hep mavi ama yer yer gri çizgili,eskimiş eşofmanıyla ;elinde ekmek poşeti,ayaklarında parmak arası terlik,kaldırımdan geçerken görürdüm.Boynunu kısarak yürür.Üstüne geçirdiği eşofmanın yakalarını kaldırmaya çalışırdı.Havalara dargın olduğunu yürürken ağzından belli belirsiz çıkan küfürlerden anlardım.Ekmeklerin baş kısmını,bakkalın önüne çıkar çıkmaz itinayla koparır.Ağzına atar,sanki biri kovalıyormuşçasına yürümeye başlardı.Bu durumu çok sonraları fark ettim.Bir gün yanına yaklaşmış,onu tanımamanın verdiği cesaretle,” Birader; bu ekmeğin başlarını koparıp mı veriyor bu bakkal,yoksa sen misin bu işi yapan?” diye sormuş,akabinde “ Guduk severim ben ağabey,guduk.” cevabını almıştım.Guduk?Güdük değil,guduk.Herhalde ekmek başına guduk diyordu bu çocuk,yada bir takım insanlar.Şimdiyse apartmanın üçüncü katından metropole bir okyanus ferahlığında bakıyordu.Yüzünü bir gülümseme kapladı.Elini cebine attı,bir bakkal fişi çıkardı.Özenle katlayarak bir şey yaptı.Bu kez yüzünde bir tedirginlik vardı.Elindeki şeyle vedalaştı ve onu boşluğa bıraktı.Nereye düştüğüne bakmadı bile.Yüzünü tarifsiz bir huzur kapladı.İçeri girdi sonra,belki elini yüzünü yıkadı iyice hissetmek için okyanus kokusunu,muhtemelen yanıldı.Klor kokardı bizim oraların şebeke suyu.Hemen fırladım attığı şeye ulaşmak için,içimi bir meraktır kapladı.Tel örgüden atladım.Apartman boşluğuna girdim,onu elime aldım.Özenle yapılmış kağıttan bir gemiydi.Acaba,acaba hangi okyanusun ucundaki,hangi kimliğe yollamıştı bu gemiyi? Acaba o da guduk seviyor muydu?

05 Ekim 2010

4 Ekim 2010 Pazartesi

RAHAT HAT,KURUKAVUN VE GENELLEMELER



Bölücülük meselelerine kafa yorduğumuz,televizyonlarda tartıştığımız,gazetelerin manşetlerinde her sabah yitirenleri gördüğümüz ve ağıtlandığımız günlerdi.Bakanların başı daha ‘one minutes’ diyerek ülkemizi Davos’ta temsil etmemiş;belediyeler,ileride seçim olacağını ve Türkiye’nin yaşayanına hizmet için var olduğunu fark etmemişti.Şimdi seçim adayı olan tüm AKP’li politikacıların kafası dana mı,koyun mu kessek mevzuna kilitlenmişti.Tüm yurdu etkisi altına alan bayram sirkülasyonunun mağduriyetini trafiğe takılarak çeken vatandaşımız,acısını yol kenarlarında kurban keserek hafifletiyordu.Belki de bölücülük meselesini bir başka yorumlayan vatandaş,çözüme ilk olarak kurbanını bölerek yaklaşıyordu.O günlerde,neden ‘milletçe bir kafa’ olamadığımızın cevabını,milletçe kafamızın güzel olmasına bağlıyordum sayın okuyanım.
Tespitimin tarihçesine ufaktan değinmek isterim.Bayramlı bir cumartesi sabahı tatlı uykumdan telefonumun sesiyle uyandım.Güne merhabayı gavurcasından telefonun ucundaki şahsiyete ve artık kendi fantezim olduğuna inandığım telefon dinleyicilerine yönelttim.Babaannem şahsımı Ankara’ya,kendi bayram coşkusuna katılmaya davet ediyordu.Büyüğümü kırmayıp ertesi gece yola çıtım.Ulaşmak için kamilin Koç olduğu otobüs firmasının daha önce denemediğim rahat hattını tercih ettim ki,kendi içimde yolculuğumu bir deneysellikle süsleyebileyim.Rahat hattın özellikleri şunlar;Cep telefonu kullanabiliyorsunuz,Kablosuz internet mevcut,koltukları alıştığımız samimiyetten uzak, normalden büyük.Öyle ki yanınızdakini kafanızı doksan derece çevirmeden rahat göremiyorsunuz.N.Ş.A’da uzun yol otobüslerinde tercih ettiğim seyahat,yanımdakiyle muhabbet ederek seyir eyleme ve yanındakini olabildiğince tanıma şeklidir.Ancak başta da belirttiğim üzere koltuk büyük ayrıca sıcak,konforlu,kulaklıklı,televizyona sıfır… Anlayacağınız yol arkadaşlığını baltalayacak,arkadaşlık mevzusunun bahsini kesecek tüm şartlar mevcut.Ayrıca aranızda kocaman bir kolluk var ki,bu da soyutlanmaya bir etmen.Tüm bu şerait içerisinde,içinden gram muhabbet isteği gelmeyen kendim,bu noktada suçu ‘Rahat HAT’a atarak yolculuğuma rahatlıkla(!) devam etmiş bulundum.
Değineceğim ilk husus; “kısmen hususi yolculuklarımızda rahatlık artık bir soyutlanmaya,ilkelin aksine anti sosyalleşmeye bağlanılmak isteniyor?”sorusunun aklımda ilk defa rahat koltuğumda belirmesiydi.Rahatlıktan rahatsızlık duymamı sağlayan neden,rahatlığı algılayış biçimimizin beni rahatken etkilemiş olmasıydı.Anlaşılan yaşayamadan öğrenemeyen,ön göremeyen bir milletin çocuğuydum.
Milletin çiş yapıp,bir şeyler tıkınmasını,tiryakiyse sigara tellendirmesini isteyen şoförümüz otobüsümüzü mola istasyonuna park etti.Yolculuğumuzun ilk devresini bitirdiğimiz mola istasyonunda ikinci dank etme halimi yaşamış bulundum.Her şeyin iki katı pahalı olduğu,enflasyondan iki kat etkilenen,müşteriye dört kat hissettiren,işletmeyeyse kat kat rant sağlayan mola marketinde gezinmekteyken,her şeyin kurusunun olduğu,kuru meyve reyonuna rast geldim.Kurusu bilindik meyvelerin yanında (kayısı,elma,üzüm gibi) koca koca kurutulmuş,adeta bu kadarı da kurutulmaz dedirtecek bir meyve vardı: KAVUN! Hayatımda ilk defa koca bir meyvenin kurutulduğuna şahit olan,ikinci dumurunu bu noktada yaşayan ben,kafamızın güzelliğinin temellerini sezinledim.Ne yalan söyleyeyim Kapitalizmin bu denli acımasız olduğunu düşünmemiştim.
Saklamacı,tutumcu zihniyetin son kurbanı zavallı kavun meyvesi,maçta yedek kulübesine oturtulmuş ve buna alışık olmayan ilk on bir futbolcusu edasıyla duruyordu.(O ki rakı gibi babayiğit bir alkolün kankası,çekirdeğini özünde,ortasında saklayarak,yiyim esnasında bize karpuz gibi çekirdeklilik yapmayan,pazarda taşıyabileceğimizden şüphe etmeyerek poşete atıp eve götürdüğümüz,asil bir antioksidandır.)Ne var ki günümüzde hiç mi hiç ihtiyaç duyulmayan bir formdaydı ve pazarlamacı-kurutmacı zihniyetin kurbanı olmaktan kurtulamamıştı.Kendime kızdım sayın okuyanım ve acımasızca genelledim:
Acaba en son neye olduğu gibi değer verdik?
Acaba ilk kavgayı insanı kimliğinden soyutlamaya çalışarak mı başlattık?
Orada o şekilde olan ve mutlu olan şeyi;orada şu şekilde olması gerektiği için mi dışladık?
Acaba politik kirliliğimizi ,komşulukları ‘rahatlatarak’ ve çağımızda yaşına özlem duyduğumuz barışı ‘kurutarak’ mı temizlemeye çalıştık?
Akan kanlarımız kuruduğunda akla ilk gelen soru,acaba neden;kan lekesini hangisi daha iyi çıkartır sağdaki mi ,soldaki mi,zihniyetine döndü?
Biz nerede yanlış yaptık demeyeceğim sayın okuyanım.Acaba biz en son ne zaman doğru yaptık?

04 Ekim 2010

3 Ekim 2010 Pazar

BOĞAZIMA EDEBİYAT KAÇTI


İstanbul’u “İstanbul” yapan nedir?

İstanbul’un altında ki şimdiye kadar inemediğim derin tarihi manzarasının,üstünde ise şimdiye sıkışan tarihten esintilerinin,önümde;kimi zaman bir camii,kimi zaman cumbalı bir ev,kimi zamansa çok Bizans bir sarnıç olarak belirmesi mi?Yoksa şehrin her yerine sinmiş kesif Osmanlı kokusu mu?Ya da sadece bugünü yakalama uğruna tarihini basit bir yemek ismiymişçesine bir tabelacığa sığdırmaya çalışan kültür politikası mı?Bunun bedenimde bıraktığı fast food bilgi hazzının,ancak çok araştırılınca bir lezzet kumpanyası halini alacağını her geçen gezmede daha feci anlıyor olmamın mı?Daha doğrusu İstanbul’u anlamam mı,istanbulu “İstanbul” yapar? Yoksa tüm bunlar bir kenara bu şehri anlamanın yolu ,İstanbulluyu anlamaktan mı geçer?Bilemiyorum…Sanırım bildiğim tek şey,cevabın şehrin içinde bir yerlerde olduğu.
Sadece bulunması hakikaten işten sayılacak cevaplarımı almak için değil,tanıştığım her semtin,içinde bulunduğum beton ve tahta yığınının bendeki ifadesini,beni şehrin ruhuna bir semt daha yaklaştırarak canlandırma umuduyla,Beylerbeyi semtini hedef eylemiş İETT’li otobüsümün koltuğuna oturmuş,camına yüzümü dayamış,pek bir Orhan Veli’cilik yapmaya çalışarak İstanbul’u değil müzik çalarımı dinliyordum gözlerim kapalı.Arada gözümü açtığımda buluşma noktamız olan Beylerbeyi sarayına bir durak daha yaklaştığımızı görüyordum.Üsküdar semtine girdiğimde,mevsim sadece bahar değildi.Aynı zamanda seçim kafası yaşayan belediyecilik heveslileri mevsimi de olduğundan,bol sloganlı afişler,pankartlar silsilesinin Üsküdar kısmını da görüyordum.Adlarını ve yüzlerini çoğunlukla sadece seçim mevsimi gördüğüm,güneşe çıkmış köstebek tavırlı belediyecilik heveslilerinin afişleri arasında,bir dönem sarhoşluğuna güldüğümüz,her parodisini bilumum çekirdek türevleriyle güçlendirerek seyreylediğimiz Levent kırca gözümü hırpalayıverdi.O ki bol güldüğümüz ama mesajını da gülerken soluk borumuza çekirdek kaçıracak kadar sağlam aldığımız parodilerin sahibiydi. “ÜSKÜDARI GÜLDÜRMEYE GELDİM!” sloganıyla beni ters köşeye yatıran Levent Kırca bu girişimiyle beni ilk defa düşündürdü.Bunca sene güldürürken belki de asıl şimdi düşündürdü.Afişine dede kıvamında bir fotoğraf yapıştırmış olması.Komediyi sindirmiş tipini Üsküdarlıya başkan seçtirme arzusuyla sergilemesi bir yana,bu girişimini destekleyen sloganına takılıvermişti beyinciğim.Acaba Üsküdarlı bu zamana kadar televizyon seyretmemiş miydi?TV izleyen çoğu Üsküdarlının Levent Kırca’ya bir dönem gülmüş olması gerekiyordu.Yoksa Levent Kırca Üsküdarlının yeterince gülmediğini mi düşünüyordu?Ya da sadece Reyting ölçümlerinden aldığı veriyle,en düşük gülücük yüzdesinin Üsküdar’da olduğu bilgisiyle yola çıkıp,”hanım Üsküdar’ı bir güldürüp geliyorum” diyerek Üsküdar’ı lokal olarak güldürmeyi mi amaç edinmişti?Tüm bu soruları Üsküdar’a ve Üsküdarlıya bırakarak kendimi beylerbeyi semtinin tünel durağında inmiş buldum.Etrafta beyler beyi sarayına dair görüntüler aradım ancak otoyoldan başka bir şey bulamadım.Anladım ki Beylerbeyine ilk defa giden bünyem yanlış durakta inmiş bulunmuştu.Garip olan ise;sarayın önünde indirdiği rivayet edilen otobüsten otoyolun kenarında ve hiçbir saray belirtisi görmeyerek inmiş olmamdı.Minibüse atladığım gibi inmem bir oldu çünkü yalnızca bir durak önce inmiştim.Sarayın giriş kapısında bekleyen kalabalığa karışarak geniş güvenlik önlemli giriş kapısından,güvenli ayrılarak 1 YTL karşılığında grubumla içeriye zuhur ettim.Emininim bundan 120 Yıl önce de sarayın girişi bu denli güvenlikçiydi.Her ne kadar o zamanki güvenlik görevlileri(askerler) içeriye alınan saray misafirlerinden ceplerindeki bozuk paraları çıkartmalarını istemediklerini tahmin etsem de,o zamanlar güvenliğin içerideki şahıs sebebiyle yapılırken,bu zamanlar güvenliğin mimari yapılar,süslemeler veya tablolar için yapılması şekil ve sonuç arasında 5 saniyelik bir düşünce gelgiti yaşamama yol açtı.Hiçbir Osmanlı padişahının yapımı için servet harcanılan bu saraya günün birinde 1 YTL karşılığından gireceğimi tahmin etmemiş olması düşüncesi,İstanbul’un bu semtinde,bu terk edilmiş sarayda Orhan Pamuk’un Hüznünü ilk defa derinden hissetmeme sebep oldu.Belki de terk edilme duygusuyla hareket edersem saray daha bir tarih kokacaktı.Gezimin devam bölümünde üstümde tuhaf bir gerginlik,tarifsiz bir yalnızlık duygusu her yeni keşifte daha da belirginleşiyordu.Sarayın geniş,bakımlı,bol çimenli,yüksek parmaklıklarla denizden ayrılmış bahçesinde hiçbir Osmanlı çocuğu top oynayamamıştı.Onlar hücre hapislerinde erginleşip,saray hapislerinde olgunlaşıyorlardı.Sarayı hapse benzetmemin nedenini birazdan açıklayacağım sevgili okurum.Boğazın yanı başında durmadan devinen hırçın suyun kenarına,dipsiz griliğin ortasına kondurulan saray bende içten bir korku uyandırdı.Sanki boğazın yanı başındaki küçük ben tüm boğaza ve kocaman bir hilafet tarihine yaptığım tespitlerle meydan okumaya çalışıyordum.Bahçenin karasal kısmına kaçmak isteyen bünyemi oradan oraya dolaştıran Muharrem ve Tuğba Rehbere içten içe kızmayı da ihmal etmedim.3 katlı bahçenin üst bölümüne kaçamak girişler yaptıktan ve sarayı bir de üstten görme fırsatı bulduktan sonra sarayın iz kısmını gezmeye gelmişti sıra.Saray dışarıdan bana görkemden çok karaktersizlik duygusu verdi.Belirli bir mimari estetik barındırmamakla berber batılı anlamda bir Barokta taşımamaktaydı.Toplama bir Mimari üslupla yapıldığına kanaat getirdikten sonra kapının önünde rehber sıramızı beklemeye koyuldum.Bir süre manzarayı süzmeye karar verip,boğaz köprüsünün karşı kıyıya kavuşuşunun ayrıntılarını dikkatle inceledim.Köprünün üstümde durması da ayrı bir gerginlik eklemişti bünyeme.Sessizce yalnızlaşarak rehberimizle sarayın içini gezmeye başlayınca gerginlik duygusunun yerini şatafatın gözümde bıraktığı kirliliğin yarattığı garip bir haz kaplamaya başladı.Bu öyle bir hazdı ki geçmişte bizden saydığım birilerinin pek bizden olmadığına inandığım birilerine,bu abartılı yapıyı en şatafatlısından göstermiş olmasının,bizimde batı karşısında bir şey olduğumuzu derinden anlayarak saygı duymasının verdiği hazdı galiba.Her ne kadar bu görkem gözüme gereksiz gibi görünse de,Osmanlı İmparatorluğunun gücünü ve bir zamanlar İstanbul’da sürdüğü hakimiyet duygusunu hissederek,dahası birebir görerek anlamamı sağladı.Sarayın hiçbir duvarının ve tavanın boş bırakılmayarak çini ve ahşapla kaplanmış olması gözlerimi ve takip mekanizmamı yordu.bu nedenle burada bir iki ay yaşayan konuğun minnetten çok korku duyacağını düşündüm.Fildişi kaplı yemek masası,ahşap işlemeli çok değerli sandalyeler,hiç bozulmaması ve dokunulmaması gereken oyuncaklardı sanki.Ergin bir Osmanlı padişahının bu oyuncaklar arasında geçirdiği aylar,belki inanmayacaksınız ama,sarayın ergin Osmanlının olgunlaşma hücresi olduğunu düşündüren kanıttı bana.Osmanoğlunu tebasından ayıran temel fark yalnızlıktı belki de ve bu yalnızlık sarayının geniş penceresinden boğazın hırçın dalgalarını grinin her tonundan gören osmanoğluna hüzün pompalıyordu.Pompalanan hüzün fetih veya Tanzimat olarak çıkış yolu arıyordu kendine ve yıllar sonra bir yazar bu hüznü emanet alıyordu.Bizim hikayemizse bir yazarı tanımakla başlıyordu.Hiç görmediğim bir sarayın serin koridorlarında dolaşırken yaşamış birilerinin hayatına olmasa da anısına misafir olduğumu en derin hücrelerime kadar hissediyordum.Zaten onun için girişte bozuk paraları ayırma isteği duymuşlardı benden ya da sadece dedektör ötmesin diye…
Saraydan ayrılığın ardından gezimizin bugüne ilişkin bölümüne geçtik.Denize sıfır aynı anda paralel taş duvarla çevrili,Arnavut kaldırımı döşeli,tarihten günümüze geçiş kıvamı veren yoldan,kahvelerde tanıdık bir yüz arayan rehber arkadaşlarımızla geçiyorduk ki tanıdık yüze rastlayan rehberlerimizin kahve içerisine görmesiyle kazandığımız yarım dakikalık boşlukta şahsım acayip köy havası almış bulundu.Çoğunun eskiden ahşap yapılar olduğunu tahmin ettiğim taş yapıların denize hakikaten sıfır konumu,içinde yaşayanlarının ne kadar nemli yaşamları olduğunu düşündürdü bir an.Boğazın hırçın gri denizine bu kadar yakın olmak,boğazla bu kadar iç içe olmak İstanbul’un hakimlerinin oturduğu bir sarayın yanı başında durmak,bu insanlara acayip sorumluluklar yüklememe neden oldu.Düşüncelerimin ışığını kapatır kapatmaz Tuğba ve Muharrem rehberin bahsettiği küçük yalı kahvehanesinde buluverdim bünyemi.Adından anlaşılacağı üzere burası boğazın dibinde,boğaza 3 metre diyelim,küçük bir kahvehaneydi.Çaylarımızı yudumlarken yeni insanlarla da tanışıyorduk.Ahmet Gülhan Hocamızın evinde hizmet veren gayrimüslim hanımefendiyle tanışır tanışmaz ağzından çıkan ezik Türkçe kelimeler duyar duymaz,“İstanbul’u İstanbul yapan nedir?”sorusunun cevabına,bir koku daha yaklaştım.Eski dokusundan kalma ,gayet yaşayan insanına Müzelik tarih yaklaşımım beni biraz üzmüştü de.Beklenen ev sahibi kapıdan içeri giriverdi.Bir doksanlık boyu, Suavi’yi andıran sakalları,Gestapo ajanlarını andıran parkası ve elinden hiç düşürmediği anlaşılan sigarası,balıkçı olmasına karşın tertemiz kılık kıyafetiyle,gayet kendinden emin duran adamın adı Selahattin’di.Selahattin ağabey,bizimle Özgüven dolu hareketlerle tanıştıktan sonra hemen gezi faslına devam ettik.İlk durağımız (Nedenini bilmiyorum ama tüm gezi programlarında sıklıkla duyduğum bu klişe cümleyi kullanmak bana ayrı bir haz veriyor.Belki de şehri turistikmiş gibi gösteren bu durak kelimesini her kullandığımda İstanbul’u Açıkhava müzesi olarak düşünmenin verdiği,turist olma,yaşadığım şehre acayip yabancılaşma duygusunu hat safhada hissetmem olabilir.) İskele kıyısına inşa edilmiş bir camiiydi.Ardından kıyı şeridini dolaştık.Beylerbeyinin iç kesimine yöneldiğimizde denize bu kadar yakın şehrin,beton duvarlarla ve anlayamadığım bir kasvetle denizden bu kadar uzaklaşmış olması ya da bana öyle gelmesi;Orhan Pamuğun Bahsettiği Osmanlı Yıkıntısını fazla içselleştirmiş olmamdan kaynaklanıyor olabilir miydi?İç kesime yönelip yıkıntı ahşap binaların arasından piyango milyoneri gibi sıyrılan ahşap bir binanın geniş çaplı tadilatının diğer binalara verdiği hüznü hissetmem,iyice bunalmama kendi hayal dünyamda adeta boğulmama yol açmıştı.Yalancı yeşilliklerin arasından dar merdivenlerin bağladığı patika yola çıkıverdik.Sokaklarda hiç insan yoktu.Burada da yoktu.Sanki bu betonluğun sahibi yoktu.Derken ahşapların birinin içinden ağır arabesk bir ezgi inlemeye başladı.Arabeskin bir semte bu kadar yakışabilir!Bu soğuk tepelerde insan ya arabesk dinler ya da şiir yazar dedim kendime.Selahattin ağabey yerlerle ilgili bilgileri ince ince anlatmaktaydı gezerken.Araya sıkıştırdığı beni çok güldüren bir fıkrayı 3 kez anlatmış olması kafasında şizofrenik bir durum olduğunu sezinlememe yol açıverdi.Ya da bilerek bize öyle anlatıyordu kendini.Aklımda geziyle ilgili pek çok anı kaldı ancak hepsini yazarak yazıyı gereğinden fazla uzatmak istemiyorum.Ne hissetiysem içimde saklıdır kimse bulamaz,diyerek Felsefe yalatıyorum okuyucuya.Karnımızın açlığını doyurmaya oturduğumuz küçük lokantanın tüm hesabını çeken Selahattin ağabey beni şaşırttı nedense.Kekimizi kurabiyemizi alıp kahvehanemize yol aldıktan sonra tam namaz vakti ortadan kayboluveren Selahattin ağabeyde ortamımızda beliriverdi.Hoş sohbetler yapıldı.Bir insan tanındı.Başka yaşamlara teneffüs edildiği hissedildi.Mutlu olundu,çaresiz kalındı,üzülündü,sevinildi…Anlayacağınız pek çok duygu bir ortamda başka yaşamların ışığında filizlendi,dedim ya başka yaşamlara nüfus edildi.Sorumun cevabına gelince.İstanbul’u İstanbul yapan her neyse,ona her semtte bir adım daha yaklaştığımın bilinciyle Beylerbeyi semtinin sıcak kahvehanesinde çay içen,muhabbet eden,bir fiil yaşayan insanlarını terk eylemiş bulunduk.Uzaklaşılan bir anı bıraktık geride ve artık oralarda bir yerlerde yaşadığını bildiğim bir Selahattin ağabey.


03 Ekim 2010

2 Ekim 2010 Cumartesi

Kızgın Damda ki Çizme


Bunun bir anlamı olmalıydı!Çiftini kaybetmiş,boynu bükük,yalnız bir yatımla çatıda öylece duruyordu.Bu yarım kadın çizmesinin çatıda ne işi vardı?Hem de bir ayakkabıcının çatısında(!) Bu dışlanmanın,bu hizipleşmenin sebebi neydi? Çatıya ayakkabı atma tavrının ardındaki giz neydi?
Paranoyakça sıraladım varsayımlarımı sayın okuyanım:
Bu ayakkabıcıların bir işareti miydi?
Her sabah bir ayakkabıcı yorgun gözlerle,en yakın poğaçacıya giriyor,iki sade bir patatesli poğaçaya talim,poğaçaları çaysız,kuru kuru mideye götürmeden önce,cemiyetin helikopterine biniyor ve kuşbakışı İstanbulun bütün ayakkabı dükkanlarının sayımını,çatıdaki ayakkabılara bakarak mı yapıyordu?
Yoksa Anadolu’da elinde kalan ayakkabıların son çiftini birbirinden ayırıp,birini çatıya atarak,satış miktarının artacağına yönelik bir inanış mı vardı?Vardıysa da neden bu olay Beşiktaş’ın göbeğinde gerçekleşiyordu,Beşiktaş Avrupalı değil miydi?
Beşiktaş Avrupa kupasında başarılı olabilecek miydi?Bu başarı kime göre ve neye göre belirlenecekti?
Evet.Saçmalamanın doruğuna varmıştım.Akıl labirentim bir oraya bir buraya savuruyordu serbest çağrışımımı.Bu kadar da serbest olmamalıydı böyle çağrışılmak.Bir dakika!
Beni günün ortasında,prova arasında bu denli delirten şey sadece bir ayakkabı olamazdı!
Sadece bir kadın çizmesi bile beni böylesine delirtiyorsa,bir kadının kendisi neler yapmazdı ki bana!
Gözlerimi kapayarak olay mahallinden uzaklaştım.Çayımı tazeledim.Bir ayakkabının bana neler ettiğini düşündüm.Peki o ayakkabı kışın orda ne yapacak öyle yalnız?
Bilebilemem sayın okuyanım.Ben serin bir sonbahar akşamında,elimdeki çayın soğumasından muzdarip,karşıdaki ayakkabıcının çatısına bakan bir herifçioğluydum sadece.Ayrıca şunu belirteyim:
Eğer yeterince uslu birer yetişkin olursanız,bir gün belki siz de çatıda bir ayakkabı görebilirsiniz.Hatta daha da uslu yetişkin olursanız,belki bir çift ayakkabıyı,bir ayakkabıcının çatısında kıpkırmızı gün batımına karşı sevişirken bulabilirsiniz...

02 Ekim 2010

30 Eylül 2010 Perşembe

Çok pis yazdım


Çok pis yazasım geldi okuyanım,çok pis! Daha öncede gelmişti ve yazmıştım,ama bu kez hakikaten yazasım var.Sadece bir şeyler değil,bir şeylere de yazasım var.Sen şimdi beni su götürmez bir sapık sanıyorsundur okur.Hayır,su’ya bile yazasım var bilesin,o denli yani....Japonlar resim çizerlermiş ya suya,aynen o şekil,sonuçsuz yazasım var.Yalnız boşu boşuna değil.Lütfen!Hiç olmazsa birkaç bir şey yazarım,içimi rahatlatır,kendimi yazar gibi hisseder ve elimde sigara,yanımda sade kahve,kucağımda da bir siyam kedisiyle bakarım,penceremdeki boşluğa.Belki biri görür diye bu yazar tribimi,sigara olan elimi de alnıma dayarım usul usul.Ne yapayım,yalnızım bu aralar.Sevgili sahibi de değilim.Zaten elimdeki mevcut sevgililere de sahip çıkamamışken,pek de bir sevgiliye sahip olmak istemiyorum.İstiyorum ki bir şeyler bana sahip olsun,ben de yazar tribimle ve artis tavrımla takılayım köşede.Bir de bu aralar sahipsiz bir köpek görürseniz bana gelin,aman köpeği getirmeyin,sade siz gelin.Anlayın ,işte dedim ya yalnızım.Birlikte çay içeriz,comadore 64’ten bahsederiz.Dünyada güzel olan diğer şeylerden söz ederiz,bir müddet de delicesine seviniriz.Akşama doğru birkaç bira içeriz.Güneşin kırmıza çaldığı an bir Sait Faik öyküsü okuruz; bir müddet başka öykü okumamaya ve yazmamaya karar verir,ustaya tarifsiz bir saygı duyarız.Dışarda ki istanbulu gözümüzde büyütür; görmediğimiz limanlarına,bilmediğimiz simitçilerine hasret duyarız.Olmaz mı?Belki olur.
Hem burada akşamüstleri bir başka.Güneş evimin dibinde batıyor.Güneşin doğduğu yerden uzak,battığı her batıdayım ama dedim ya yazar tribime tam gaz devam ediyorum.Pardon okurum,tribim geldi kahve koymaya içeri kaçıyorum.Bir ara görüşürüz.

30 Eylül 2010

Bana kelek,sana melek...

Metrobüsün camında buğ olsa silmem gerek…
Gündoğumunu dibine kadar seninle doldurmam gerek…
Yalnız gecelerimde saçına serpeceğim gündoğumundan yanımda bulundurmam gerek…
Şu güzelliğin ardındaki barok fikirleri bulup çatır çatır öldürmem gerek…
Metrobüsteki ilah ;arka beşlinin senle silindiğini,arkanın yalnız sana layık olduğunu,senin tahtın olduğunu bilmen gerek…
Siyah saçlarının yansımasını,evrenin iyiliği adına o Buğdan silmem gerek…
Tüm yaratılarıma bir miktar sen gerek…
Yüzünün hürmetine insanlığımdan utanmam gerek…
Bakışlarımdaki rahatsız ediciliği silmem gerek…
Birilerinin sana böyle özgürce,böyle gündelik bakma lüksünü,birilerinin alması,kısıtlaması gerek…
Ayakta duran metrobüs tebasının dünyanın sensiz bir hiç olduğunu, “zamanın bu noktasında insanlığın sen olduğunu…” anlaması gerek…
Şoförün Mp3 çalarının liste başı türü olan arabesk camiasının şarkılarında bahsettiği acının,sana kavuşamama acısı olduğunu idrak etmesi gerek…
Dünyada tüm renklerinle,bir ressam elinden çıkmışçasına,bir metrobüs arkasının beşlisinde,ait olmadığın tebanın yanında bir mısırlı güzel,bir hükmedici,bir toprak makamıyla,yalnızca bize metrobüsün arkasındaki beşliden biri olarak görünmenden,bizim seni öyle görmemizden,dünyanın utanması gerek…

Hilafeti bana kalan sana tapınma dininin,sen yokuşu olan bana ne gerek bilmem ama senin beni bilmemen gerekliliğini bu denli kabul etmiş olma durumumu bedenimden söküp atmam gerek…
Son durağa geldik isimsiz melek,artık inmen gerek…

30 Eylül 2010

15 Ağustos 2010 Pazar

Çok Ateşsiz Bir Hatun



“Koduğumun ateşi hangi cebimde acaba?” Sağ cebe bakıyorum yok,sol cebe bakıyorum yok; göt ceplerimde olsa zaten hissederdim... “Yine” diyorum içimden, “Yine hacıladı biri bizim çakmağı!” Hale bak, Ağzımda sigara,elimde cüzdan,koala gibi boş bakışlarla kalakaldım ne yapacağımı bilmeden.Tam bu sırada arkamdan bir ses:
-Pardon,ateşinizi rica edebilir miyim ? diyor.
“Edersin canım.” diyorum yine içimden, “Edersin etmesine de;talebine karşılık bulabilir misin bilmmiyorum.” İki saniyelik embeşliğimin ardından:
-Ben de ateş arıyordum aslında... diyorum.
Kız yüzüme bakıyor,gözlerimi kaçırayım derken,tepeden aşşağı süzüyorum hatunu.Tam notunu verecekken hatun kişi:
-Böyle mi? diyor.
Boş bulunup:
-Ne böyle mi? diyorum.
Sempatik bir gülüşe bürünüyor.Meg Ryan bakışı fırlatıyor en afillisinden.İşte o an neden bahsettiğini anlıyorum. “Bende ateş arıyordum.” Cevabına kavlen, “Böyle mi?” sorusunu yapıştırıyor. “Eee haklı diyorum.” Hep içimden, “Afrika dere kurbağası gibi öylece dikilip,ağzında tek dal sigara ve son derece stabil aranmıyor bu ateş denen meret.Kahkahayı patlatıyorum.Öylece gülüyoruz bir müddet anlamsız.Susuşur susuşmaz,gözlerini rehin alırcasına bakıp hatuna,kuruyorum cümlemi :
-Zor günler geçiriyoruz,zor günler.

01 Ağustos 2010